echo zn. ‘weerkaatsing van geluid’
Mnl. Stemme die verluden vanden hoochsten berghe echo ‘stemmen die van de hoogste berg de echo doen weerklinken’ [1477; MNW verluden].
Ontleend aan Latijn ēchō ‘weerkaatsing van geluid’ < Grieks ēkhṓ ‘id.’, verwant aan Grieks ēkhḗ ‘geluid’ en aan Grieks katēkheĩn ‘doen klinken’, zie ook → catechese.
Wellicht is het Griekse woord via de wortel *sueh₂g^h- ‘geluid’ (IEW 1110) verbonden met → zwoegen.
In de klassieke literatuur is Echo een praatzieke nimf. Na een list wordt haar de mogelijkheid om zelf te spreken voorgoed afgenomen en kan zij alleen nog de laatste woorden van anderen herhalen. Nadat zij is afgewezen door Narcissus, kwijnt zij langzaam weg, totdat uiteindelijk alleen nog haar repeterende stem overblijft.

echo

Echo is een eigennaam, de naam van een nimf, die Hera, de vrouw van Zeus, met haar gebabbel bezighield als de oppergod op vrijersvoeten ging. Toen Hera bemerkte hoe zij misleid werd, ontnam zij Echo het gebruik van haar tong, zodat zij alleen het laatste woord herhalen kon van de vraag die tot haar gericht werd. Echo werd verliefd op Narcissus en toen hij haar versmaadde, kwijnde zij weg van verdriet en wel zo volledig dat alleen haar stem overbleef. Daarom gebruiken wij het woord echo voor: weerklank, nagalm, terugkaatsing van het geluid. Twee vormen van zielsziekte zijn echolalie en echopraxie: de patiënt herhaalt tot hem gesproken woorden en bootst bewegingen na.

echo znw., nog niet bij Kil. Een in veel talen voorkomend woord (hd. sedert de 16. eeuw), teruggaand op lat. êcho > gr. ēkhṓ “geluid, echo.”

echo v., uit Gr.-Lat. echo, waarnevens ẽkhos = geluid + Lat. vagire.

eggo: s.nw. en ww., “weerklank; weerklink”; Ndl. blb. sedert end 16e eeu echo (ww. echoën), soos Eng. echo ontln. a. Lat. echō, verb. m. Gr. êχê/êχō, “klank”.

echo ‘geluidsweerkaatsing’ -> Indonesisch ékho, éko ‘geluidsweerkaatsing’; Papiaments èko (ouder: echo) ‘geluidsweerkaatsing’.

Zoek dit woord op in het WNT, MNW, VMNW, ONW.