snee zn. ‘insnijding; plak’
Onl. snitha, in de vormen snetha, snethe, sneda alleen als toenaam, mogelijk voor een lakensnijder [1163-97; ONW]; mnl. snede ‘het snijden; afgesneden schijf’ in snede brots ‘een afgesneden stuk brood’ [1240; Bern.], diene sal hebben ghenen wasdoem van diere snede ‘die zal geen voordeel hebben van het afgesneden stuk (laken)’ [1284; VMNW], ‘door snijden gemaakte opening’ in Men mochte niet werden gheware ghenen snede ‘men kon geen insnijding zien’ [ca. 1410; MNW].
Ontstaan door het wegvallen van intervocalische -d- uit ouder snede, dat is afgeleid van de wortel van → snijden. In het Nederlands (en Nederduits) zijn twee oorspronkelijk verschillende vormen samengevallen.
Dat zijn enerzijds pgm. *snidi- (m.) ‘het snijden, het maaien e.d.’, waaruit verder: mnd. snede; ohd. snit (nhd. Schnitt); oe. snide; anderzijds pgm. *snidō- (v.) ‘afgesneden stuk of voorwerp’, waaruit verder: mnd. snede; ohd. snita (nhd. Schnitte); ofri. snithe, snid(e), snēthe, snēde (nfri. sneed).
Naast de gewone vorm snee is ook de oorspr. vorm snede nog in gebruik, maar dan vooral in samenstellingen en enkele vaste verbindingen, bijv. keizersnede ‘insnijding in de onderbuik t.b.v. een geboorte’, houtsnede ‘houtgravure’, zaagsnede ‘gleuf die een zaag maakt’, doorsnede ‘vlak waarlangs is doorgesneden’, kegelsnede ‘doorsnede van een kegel’, de gulden snede.

snede, snee znw., mnl. snēde m. v. In de bet. “het snijden, keep” = wgerm. *snidi-, ohd. snit (nhd. schnitt), mnd. snēde m. “id.”, in de bet. “afgesneden stuk” = wgerm. *snidô-, ohd. snita (nhd. schnitte), mnd. snēde v. “id.”. Ndl. diall. (Maastricht) hebben ’t oude geslachtsverschil naar de bet. bewaard. Met ablaut mhd. mnd. snîde (nhd. schneide) v. “’t scherp (van een mes, zwaard)” en on. sneið v. “afgesneden stuk”, ags. snæ̂d v. “id.” (misschien ook mnl. mnd. *snêde v. in gelijke bet., in spelling niet van snēde te onderscheiden), ohd. sneida v. “door ’t bosch uitgehouwen weg”, ’t Ofri. kent voor “snede” snede v. (snethe), snith (snithe?), snid(e) m. (ê, î?). Ags. nog snæ̂d m. “stuk land van zekeren omvang”, snâd “hakhout”. Alle bij snijden.

snede v., Mnl. id. + Hgd. schnitt en schnitte: van denz. stam als ’t meerv. imp. van snijden.

snaai, zn.: rimpel (in het gezicht), snee. Wellicht var. van snee < snede, ook met de bet. ‘kerf, keep, scherpe groeve in het gezicht’: ±1900 met harde sneden van neus naar mondhoeken (WNT).

Got. sneiþan, aisl. snīða ‘schneiden, ernten’, ags. snīðan ‘schneiden, hauen’, as. snīthan, ahd. snīdan ‘schneiden’; aisl. sneið ‘abgeschnittenes Stück’, mhd. sneite ‘durch den Wald gelegter Durchhau’ u. dgl.; ahd. snit ‘der Schnitt’, mhd. snīde ‘Schneide’, Intensiv. *snittōn in mhd. snitzen ‘schnitzen’; aisl. sneis ‘kleiner (abgeschnittener) Zweig’, ags. snǣs, snās ‘Spieß, Speiler’, mhd. sneise ‘Reihe, Schnur, worauf etwas gereiht wird’ (*snoid-tā);
klr. snït ‘Klotz’, čech. snět ‘Ast’ (*snoito-s); vgl. vielleicht mir. snéid ‘klein, kurz’, falls aus air. *snéith?

WP. II 695 f.