jeu zn. ‘aardigheid, luister’
Nnl. sjeu, jeu ‘luister’ in [een] begraving met sjeu [1895; WNT verklaren], ‘aardigheid’ in er moet ook wat jeu bij wezen [1913; WNT].
Wrsch. hetzelfde woord als → jus, dat in het Nederlands al vroeg bijvormen jeu en sjeu had. De betekenis is mogelijk opnieuw ontleend aan het Franse bronwoord jus, dat een abstracte betekenis ‘kracht, geestkracht’ [1828; TLF] kan hebben. Deze Franse overdrachtelijke betekenis komt echter niet helemaal overeen met de Nederlandse, en misschien moet dan ook eerder worden gedacht aan een inheemse ontwikkeling. De uitdrukking met sjeu en de afleiding sjeuïg zijn dan geheel vergelijkbaar met de overdrachtelijke betekenis van sappig. Onwaarschijnlijk lijkt invloed van Frans jeu ‘spel’, dat wel bij Kramers verschijnt als jeu ‘spel, scherts’ [1847], maar niet is ingeburgerd.

Zoek dit woord op in het WNT, MNW, VMNW, ONW.