schraag zn. ‘draagconstructie’
Mnl. sc(h)rage ‘houten draagconstructie’, in de oudste attestaties voor stoffen: dat sine scraghen bedect waren metten lakenen ‘dat zijn schragen bedekt zouden zijn met de lakens’ [1294; VMNW], lijnwait legghen up sgraghen ‘linnen kleden op schragen draperen’ [1337; MNW], Doe leidemen taflen uptie scraghe ‘toen legde men tafelbladen op de schragen’ [1350; MNW-R]; vnnl. een schrage ‘onderstel voor een tafel’ [1573; Thes.].
Herkomst onduidelijk. Het woord komt alleen voor in delen van het West-Germaans en gaat vermoedelijk terug op een bn. dat ‘schuin, scheef’ betekent. De schraag zou dan genoemd zijn naar de kruisgewijs schuine steunlatten. Dat bn. is echter pas laat geattesteerd: iets schraag afzagen [1920; iWNT], naast ouder schraag ‘nauwelijks, krap’ [1684; iWNT]. In het Hoogduits (zie onder) is het bn. algemener, maar eveneens relatief jong.
Mnd. schrage ‘schraag’; ohd. garn-scrago ‘garenhaspel’, mhd. schrage ‘schraag’ (nhd. vero. Schragen) < pgm. *skrag-. Daarnaast staat vnhd. schrege ‘schuin, hellend’ (nhd. schräg), dat dus ook relatief jong is en daarom wrsch. secundair is aan de betekenis ‘draagconstructie’. De betekenis van scregi- in de samenstellingen ohd. scregibant ‘haarband’ en scregihōrī ‘helling’ is onduidelijk.
Mogelijk is er verband met de wortel pgm. *skrank-/*skrang- zoals in: mnl. sc(h)ranke ‘onderstel’, overdrachtelijk in Doe faelgierden hem die scranken ‘toen bezweken zijn poten (van een olifant)’ [1350; MNW-R] (vnnl. schrancke, j. schraege [1599; Kil.]); mnd. schrank ‘traliewerk, hekwerk; afgesloten ruimte, nis’; mhd. schranc ‘id.; onderstel’ (nhd. Schrank ‘kast’), schranke ‘hekwerk’ (nhd. Schranke ‘slagboom’). Voorts bestaat het bn. fri. skrank ‘schuin, overhoeks’ (skriks en skrank ‘schots en scheef’). Deze wortel betekent wellicht ‘een schuine beweging maken, dwars door elkaar vlechten’ (FvW): mnl. scranken ‘de benen over elkaar slaan’; os. gi-skrankon ‘uiteenspreiden’, mnd. schrenken ‘dwars zetten, belemmeren’; ohd. screnken ‘kruisen, spreiden’ (nhd. schränken ‘id.’); oe. screncan ‘doen vallen’.
Zowel pgm. *skrag- als *skrank-/*skrang- zouden volgens sommigen (o.a. NEW, Pfeifer, maar niet Kluge) horen bij een grote groep afleidingen van de wortel pie. *(s)ker- ‘draaien, buigen’ (IEW 935-938), waartoe bijv. ook Grieks kríkos ‘ring’ (zie → circus), behoort, maar die overwegend uit Germaanse woorden bestaat en waarvan de Indo-Europese status dus maar zwak is.
♦ schragen ww. ‘ondersteunen’. Mnl. alleen in onderscraghen ‘id.’ [ca. 1483; MNW]; vnnl. schraeghen ‘id.’ [1599; Kil.]. Afleiding van schraag.

schraag znw. v., mnl. scrāghe v., mnd. schrāge m. mhd. schrāge (nhd. schragen) ‘toestel ter ondersteuning, bestaande uit een balk op twee elkaar kruisende latten’, genoemd naar de beide schuin staande houten, vgl. ouder en dial. nnl. schraag, nnd. schrēg, nhd. schräg gaat terug op idg. *(s)krek, waartoe ook russ. okorča ‘gebogen deel van de slede’, kórča ‘kramp’, naast *(s)kerk in gr. kírkos ‘ring’, lat. circus ‘cirkellijn’, oi. kṛ́kāta- ‘halsgewricht’; gutturaal-afl. van de wt. *(s)ker ‘buigen, krom’.

Deze wortel heeft de volgende afleidingen behalve *(s)krek
*(s)kreng zie: schrank en rank 1
*(s)krengh zie: ring en rong
*(s)kert zie: hor en horst
*(s)kerb zie: harp
*(s)kremb zie: romp en schrompelen
*(s)krei en wel: *(s)kreit zie: schrijden
*(s) kreis zie:rijs
*(s)kreu en wel: *(s)kreuk zie: rug.

schraag v., Mnl. scraghe + Mhd. schrage (Nhd. schragen): verwant met schrank 1: z.d.w.

schraag* draagconstructie 1294 [CG I Brugge]