perk zn. ‘afgebakend stuk grond; tuinbed’
Onl. in het toponiem Perke (datief ev., ligging onbekend, Utrecht) [1169; Künzel]; mnl. hen die dienen in uwe perc ‘voor hen die in uw strijdperk treden’ [1350-1400; MNW], perriken ‘houten afbakeningen’ [eind 14^e eeuw; MNW]; vnnl. Jn dyueersche percken ‘in diverse gebieden’ [1527; WNT], een perck van wilde beesten ‘een jachtterrein van wild’ [1573; Thes.], een perck van boomen ‘een boomgaard, tuinbed’ [1573; Thes.], de begraven percken ‘de door grachten omgeven gronden’ [1613; WNT].
Ontstaan uit → park, met de klankovergang -a- > -e- voor -r- plus velaar, zie → merk.
In het Nederlands staan park en perk naast elkaar. Daarbij heeft perk min of meer de oorspr. betekenis behouden, terwijl park onder invloed van Frans parc andere betekenissen heeft aangenomen. Zie ook de afleiding → beperken.

park znw. o., mnl. parc, paerc, perc, parric, perric m. ‘omheinde ruimte, bijv. ook jachtterrein, lusthof’, mnd. park, perk m. o., ‘afgesloten ruimte’, ohd. pfarrih, pferrih m. ‘omheining’ (nhd. pferch), oe. pearroc ‘omheinde ruimte’. — Blijkens de hd. vormen moet het woord reeds vóór de hd. klankverschuiving < mlat. parricus ontleend zijn, dat verder verbonden wordt met iber. *parra ‘hekwerk’. Het woord parricus moet dus aanmerkelijk ouder zijn dan zijn eerste voorkomen in de Leges Rip. (8ste eeuw). — Fra. parc, dat eveneens daarop teruggaat, dringt over de Nederrijn als aanduiding van een omheinde bosruimte naar Duitsland, maar krijgt zijn huidige betekenis eerst in de 18de eeuw onder invloed van de engelse parkaanleg.

In het Nl. staan park en perk naast elkaar; terwijl het laatste de regelmatige voortzetting van parricus is, kan het 1ste een ontlening aan het fra. woord zijn.

perk o., Mnl. perc + Hgd. pferch, Ags. pearroc, bestaande ook in 't Rom. (Fr. parc, It. parco) en in 't Kelt. (Gaël. pairc, Bret. park): oorspr. en onderling verband zijn onbekend. — Het Eng. park berust te gelijk op het Ags. en op 't Fr.

perk s.nw.
Begrensing, grens.
Uit Ndl. perk (Mnl. perc). Mnl. perc is 'n wisselvorm van parc 'park'. In Mnl. was perc minder alg. as parc, dog sedert die 17de eeu is park in Ndl. toenemend deur perk verdring. In Afr. is perk minder alg., behalwe in samestellings soos grasperk, setperk en strydperk, en ontlenings soos beperk en inperk.
Mnl. perc uit Latyn parricus 'omheinde terrein'.
Vgl. park.

perk ‘afgebakend stuk grond’ -> Duits dialect Perk ‘grens, eindpunt’; Zweeds pärk ‘balspel gespeeld op een afgebakende stuk grond’ (uit Nederlands of Nederduits).

1751. Paal en perk stellen,

d.w.z. iets (kwaads) verhinderen verder te gaan; vooral: ondeugden en misbruiken tegengaan, en op personen toegepast; iemand beteugelen. Ook alleen perken stellen aan. Het znw. paal heeft hier de bet. van landpaal, grenspaal, grensVgl. Gallée, 32 b: ût de paole, buiten de grenzen; Draaijer, 29: park, meet, plaats waar men begint te loopen; men moet geen oude palen verzetten (Zeeman, 401); bepalen, afpalen, palen aan; enz. Zie Ndl. Wdb. XII, 19-21; 213-214; Mnl. Wdb. VI, 18.; vgl. Kil.: Pael, paelsteen, terminus, meta agri, limes agro positus; perck, parck, septum, locus septus, circus, locus conclusus, dus omsloten ruimte, afperking, grens; E. Wolff-Bekker, Aan mijnen geest: En wanneer zet dat volk hun gramschap perk en paalen; Brieven (ed. V. Vloten), 294: En zijne drift heeft perk noch paalen; Sewel, 626: Gods goedheid kent paal noch perk, the goodness of God is without limits; Villiers, 95; Joos, 44; Waasch Idiot. 501 a; Antw. Idiot. 1956Voor dergelijke allitereerende verbindingen zie kind noch kraai; de kogel is door de kerk; gif en gal spuwen; rust roest; de zaak is in kannen en kruiken (of kruiken en kannen = in orde, beklonken; o.a. Handelsbl. 10 Maart, 1920 (A) p. 2 k. 1; Telegraaf, 28 Dec 1923 (O) p. 5 k. 3), enz..