kennen ww. ‘ergens mee bekend zijn, weten hoe iets is’
Onl. kennen ‘weten’ in dat ik it kende ‘dat ik het zou weten’ [10^e eeuw; W.Ps.]; mnl. kennen ‘bekend zijn met; erkennen’ [1240; Bern.], met diverse afgeleide betekenissen en betekenisnuances, bijv. ‘officieel vaststellen, gerechtelijk bepalen; toekennen; toegeven, bekennen; vertellen’ en ‘herkennen; ervaring hebben in; beseffen; te weten komen’ [alle reeds 13^e eeuw; VMNW].
Os. kennian (mnd. kennen); ohd. -kennen (nhd. kennen); ofri. -kanna, kenna (nfri. kenne); oe. cennan; on. kenna (nzw. känna); got. kannjan; < pgm. *kannjan-, causatief bij een ablautsvorm van de wortel van → kunnen.
♦ gekend bn. ‘bekend, vermaard’. Vnnl. gekend ‘bekend’ in ouer langhen tijt beproeft ende ghekent [1562; Kil. spectatus], ‘vermaard’ in een gunstig gekend schilder [1888; WNT Aanv.], eene gekende sympathieke persoonlijkheid [1906; WNT zeilen I]. Verl.deelw. van kennen, gebruikt als bijvoeglijk naamwoord, met als betekenis ‘waar men bekend mee is, waar men van weet’. De specifieke betekenis ‘vermaard, zeer algemeen bekend’ komt na de 19^e eeuw nog vooral in het BN voor; in de standaardtaal heeft → bekend die betekenis. ♦ ongekend bn. ‘zoals nog niet eerder voorgekomen’. Vnnl. ongekent ‘onbekend’ [1573; Thes.], in 't oor eens van mij ongekenden ‘het oor van een mij onbekende persoon’ [ca. 1790; WNT zelfgevoel], ‘zoals nog niet eerder voorgekomen’ in eenen ongekenden trap van bloei en welvaart [1840; WNT]. Afleiding met → on- van gekend. De letterlijke betekenis ‘onbekend’ is tegenwoordig verouderd.