mentor zn. ‘wijze leidsman, raadgever’
Nnl. mentor ‘wijze leidsman, adviseur’ in hoe druk uw voorganger de Britsche Mentor het gehad heeft [1734; WNT druk II], mentor ‘leidsman, raadgever’ [1824; Weiland], als raadgever, als Mentor der ... jeugd [1860; WNT], iemand die zich opwerpt als mentor ... van 't publiek [1880; Groene Amsterdammer], mentor ‘leraar die een groep leerlingen begeleidt bij hun studie’ [1984; Van Dale].
Ontleend aan Frans mentor ‘wijze raadgever’ [1749; TLF], genoemd naar Méntōr, een vriend van Odysseus in het heldendicht van Homerus; het is mogelijk dat die persoonsnaam oorspronkelijk al ‘hij die raad geeft’ betekent, omdat het een afleiding met de betekenis ‘handelende persoon’ kan zijn van Grieks ménos ‘intentie, geest, intellect’.
Grieks ménos is verwant met: Sanskrit mánas- ‘geest, wilskracht’; Avestisch manah- ‘id.’; < pie. *menos, afleiding van de wortel *men- ‘(be)denken’, zie → manen 2 ‘herinneren aan’.
In de Odyssee van Homerus neemt de godin Athene de gestalte van Mentor aan, die dan tijdens de jarenlange afwezigheid van zijn vader de wijze raadgever wordt van Telemachos, de jonge zoon van Odysseus. In 1699 verscheen van de Franse schrijver François Fénelon de didactische roman Aventures de Télémaque; naar aanleiding van deze roman is Mentor een soortnaam geworden. Tegenwoordig ziet men ten onrechte in het laatste deel hetzelfde achtervoegsel als in conservator e.d., en vormt men hiernaast de vrouwelijke vorm mentrix.

mentor ‘leidsman’ -> Indonesisch méntor ‘leidsman’; Papiaments mèntòr ‘leidsman’.

Zoek dit woord op in het WNT, MNW, VMNW, ONW.