jou vnw. 2^e pers. ev. objectvorm
Eerst alleen meervoud: onl. reslāt alla iu ‘hij vernietigt u allen ’ [10^e eeuw; W.Ps.]; mnl. wie doen ju te wetene ‘wij laten u (mv.) weten’ [1274; CG I, 265], vie doen jou allen tewetene, dat ‘wij laten u allen weten, dat’ [1282; CG I, 202]; dan vnnl. ook enkelvoud. in iou ghebrúken de Hollanders ende mear ander als zy zegghen Ic hebt iou ghegheven voor ic hebt ù gheghéven ‘jou gebruiken de Hollanders en ook anderen, wanneer zij zeggen: ik heb het jou gegeven, in plaats van: ik heb het u gegeven’ [1550; Lambrecht].
Persoonlijk voornaamwoord voor de tweede persoon, objectvorm, oorspr. alleen meervoud. De Germaanse vorm laat zich bij een vergelijking met de overige Indo-Europese persoonlijke voornaamwoorden voor de tweede persoon meervoud in de verbogen naamvallen moeilijk verklaren.
Ju is oorspr. een westelijke variant van Middelnederlands → u, de verbogen vorm van het persoonlijk voornaamwoord gi, ghi ‘jullie’; in de functieontwikkeling van gi, ghi van ‘jullie’ (meervoud) naar ‘jij, jullie’ (zowel enkel- als meervoud) ging de verbogen vorm u, ju mee. U was in de geschreven taal vele malen gebruikelijker dan ju en bleef ook in de westelijke taal de enige vorm. Naast gi, ghi bestond in Holland de onverbogen vorm → jij (zij het pas laat op schrift) en daarbij kon ju zich aansluiten. Inmiddels vond in een groot deel van het Nederlandse taalgebied de overgang plaats van -u in de auslaut naar -ou, waardoor de vorm jou ontstond. De voornaamwoorden jij en jou gingen vervolgens samen verder in hun functieontwikkeling, waardoor jou nu uitsluitend de verbogen vorm is van jij.
Os. eu, iu (mnd. iü, iuwe); ohd. iu (datief), iuwih (accusatief) (samengevallen in mhd. iu(ch), nhd. euch); ofri. jo, ju, iu, iuwe, iwe (nfri. jo); oe. ēow, īow (datief + accusatief) (samengevallen in me. yow; ne. you); on. yðr (< *iðwiR; nzw. eder (vero.) > er); got. izwis; < pgm. *izwiz, in het West- en Noord-Germaans met dissimilatie.
Voor pgm. *-wiz is samenhang mogelijk met Latijn vōs etc. (zie → gij). Misschien is *izwiz door dissimilatie ontstaan uit een geredupliceerde vorm *wiz-wiz.
Lit.: J. Lambrecht (1550), Nederlandsche spellijnghe, Antwerpen (herdruk 1882, Gent)

jou, jouw vnw., evenals nnd. jou, ju en ne. you ‘inguaeoonse’ vormen naast u en uw.

jou, jouw. In uitdrr. als jou ondeugd, jou schelm is jou wsch. niet de onder jouwen genoemde interj. jouw, maar het bez. vnw. Kern Tschr. 46, 45 vlgg., 156.

jouw: veel gebruikt op plaatsen waar in AN ’je’ gezegd of geschreven zou worden. Zorg dat je stevig in je schoenen staat, dan maak je jouw toets goed (Rappa in A&P 1981: 3). Gefeliciteerd, lieve moeder Rita namens jouw dochters Cheryl en Rubia (WS 3-9-1983, in adv.). - Etym.: In AN alleen gebr. als het woord nadruk heeft.

Zoek dit woord op in het WNT, MNW, VMNW, ONW.