gedurig bn. ‘aanhoudend’
Mnl. gedurich, gedurech ‘blijvend, duurzaam’, in si niet ter werelt en ghevinden dat ghedurech si ‘zij vinden niets in de wereld dat blijvend is’ [1287; CG II, Nat.Bl.D], vanden besten houte, ende vanden gedurechsten ‘van het beste en duurzaamste hout’ [1300-50; MNW], ook ‘standvastig, onverschrokken’, in goede gedurege liede ‘goede, dappere krijgslieden’ [1300-50; MNW-R]; vnnl. gedurig ‘duurzaam, blijvend’, in de liefde blijft gedurigh [ca. 1600; WNT], ook ‘standvastig’, in ghy die ... selden zijt gedurigh [1617; WNT], dan ook ‘aanhoudend, niet onderbroken’, bijv. in eene geduerige maeltijt [1688; WNT]; in het vnnl. komt daarbij nog de betekenis ‘steeds terugkerend, telkens’ op [1691; Sewel], bijv. in hy ... zag geduurig op zyn orloge ‘hij keek telkens op zijn horloge’ [1785; WNT].
Afleiding, met het achtervoegsel → -ig, van het verouderde werkwoord geduren ‘voortduren, aanhouden; uithouden’, dat zelf een afleiding is, met het voorvoegsel → ge- (sub f), van → duren.
In de betekenis ‘volhardend, standvastig (van personen)’ is gedurig in de 19^e eeuw verouderd (WNT), maar de betekenis ‘niet volhardend, niet standvastig’ bestaat nog steeds in ongedurig.
♦ ongedurig bn. ‘onrustig’. Mnl. ongedurech, ongedurich ‘vergankelijk, niet duurzaam’, in hoe ongedurech dat es dit leven ‘hoe vergankelijk dit leven is’ [1300-50; MNW-R], ook ‘onstandvastig, wispelturig’, in onghedurech ende onghestade ‘wispelturig en onstandvastig’ [1390-1410; MNW-R]; vnnl. ongeduerich ‘lastig, ongeduldig, onrustig, onstandvastig, onstuimig’ [1573; Thes.]; in het nnl. nu alleen nog ‘onrustig’, bijv. in men staat op, men gaat weer zitten, men wordt ongedurig [1866; WNT]. Afleiding, met het ontkennende voorvoegsel → on-, van gedurig.

gedurig bnw. De bet. “herhaaldelijk” is eerst nnl. Mnl. ghedûrich = “standvastig, bestendig”. Zie duren.

Zoek dit woord op in het WNT, MNW, VMNW, ONW.