aanvangen ww. ‘beginnen’
Onl. anauinged (pret. 2^e pers. mv.) ‘(jullie) begonnen’ [ca. 1100; Will.]; mnl. anevaen, aanvanghen, zowel met concrete betekenis ‘aanvaarden, in bezit nemen’ [1201-1225; CG II, Floyr.], als overdrachtelijk ‘ter hand nemen, ondernemen, beginnen’ [1285; CG II, Rijmb.].
Gevormd uit → aan en → vangen.
Mnd. an(e)vangen, oorspr. concreet ‘aanvatten’, en daaruit ontstaan: ‘aanvallen’, ‘in bezit nemen’ (door symbolisch de hand erop te leggen), ‘een aanklacht indienen’ en overdrachtelijk ‘een handeling aanvatten’ > ‘iets beginnen’; ohd. anafāhan ‘ondernemen, op zich nemen’ en ‘beginnen’ [ca. 1020]; ofri. onfā (nfri. oanfange (van werk; begjinne in de andere betekenis)); oe. onfōn ‘ontvangen’, maar ook ‘beginnen’.
De betekenis ‘beginnen’ is mogelijk versterkt onder invloed van het Duits.
♦ aanvang zn. ‘begin’. Mnl. ane vanc ‘inbezitneming’ [1289; CG I, 1343], anvanc ‘begin’ [1393-1402; MNW-R].